De narratieve therapie is gebaseerd op het idee dat mensen hun ervaringen interpreteren en organiseren in de vorm van verhalen. Bij trauma kunnen deze verhalen belemmerend werken en de identiteit van de persoon negatief beïnvloeden. Door het hervertellen en herinterpreteren van deze verhalen kunnen cliënten een nieuwe, meer adaptieve narratief ontwikkelen.
De narratieve psychologie, waarop deze therapievorm is gebaseerd, veronderstelt dat mensen hun identiteit construeren door het vertellen van verhalen over zichzelf en over wat hen overkomt. Het menselijk denken, interpreteren, voorstellingen maken en het maken van morele keuzes gebeurt in verhaalstructuren.
In deze fase helpt de therapeut de cliënt om de dominante verhalen in hun leven te identificeren en te onderzoeken.
Dit omvat:
Externalisatie is een kernprincipe van narratieve therapie.
Het helpt cliënten om:
Deze stap focust op het vinden van ‘unieke uitkomsten’ – momenten waarop het probleem minder invloed had.
Dit helpt bij:
In deze fase worden nieuwe, meer empowerende verhalen geconstrueerd.
Dit omvat:
De laatste fase richt zich op het bestendigen van de nieuwe narratieven.
Technieken hiervoor zijn:
Narratieve therapie kan een waardevolle benadering zijn bij de verwerking van trauma. Deze therapievorm helpt cliënten om hun traumatische ervaringen te herkaderen binnen hun bredere levensverhaal. Door het trauma te contextualiseren, kunnen mensen het zien als een deel van hun verleden in plaats van een constante bedreiging in het heden.
De therapie moedigt cliënten aan om niet alleen te focussen op de traumatische gebeurtenis, maar ook positieve ervaringen te integreren in hun verhaal. Dit draagt bij aan een evenwichtiger zelfbeeld en kan helpen bij het herwinnen van een gevoel van controle over het eigen leven. Door het trauma te verankeren in het verleden, leren cliënten dat de gebeurtenis niet langer hun heden bepaalt. Dit kan helpen bij het verminderen van gevoelens van angst, schuld en machteloosheid, wat bijdraagt aan een duurzaam herstelproces.
